» تئاتر در ایران قبل از اسلام

تئاتر در ایران

این تئاتر ، از طریق تکامل ، از مناسک و مراسم مذهبی سرچشمه گرفته است. حتی وقتی به جایی رسید که هیچگونه مراسم یا عبادت وجود نداشته باشد ، باز هم به اجساد مذهبی و خزانه آنها احتیاج داشت. در مذاهب توحیدی مانند اسلام یا آیین زرتشت ، تصور هرگونه شباهت برای خدا یا مقدسین کفر است. بنابراین ، آنها کمتر از سایرین به نمایشنامه علاقه مند هستند.

طبیعتاً گرایش مردم به سمت سرگرمی شکل گرفت و باعث شد تا اوایل تئاتر پوسته های مذهبی خود را از دست ندهد.

مطلب مرتبط ای فروغِ ماهِ حُسن، از روی رخشان شما

برخی از نمونه های اولیه نمایشنامه ها در ایران باید از زمان ماقبل تاریخ برداشت می شود ، در حالی که برداشت محصولات زراعی ، شکار حیوانات ، شب های اطراف و غیره انجام می شود. این کار با رقص ها ، روایت ها ، داستان پردازی و موارد دیگر آغاز شده است. چندین ویژگی اصلی این دوره به نمایشنامه های تاریخی مانند آرایش ، پوشیدن ماسک ، عمل ، حرکات و توافق های عملکردی منتقل شد.

بعداً ، برخی از شخصیت های قهرمان و اسطوره ای مضامین تئاترهایی چون سیاوش ، رستم و ... را تشکیل دادند. در بعضی موارد ، گروه های بازیگران با اعزام های ارتش به رقص های جنگی می رفتند تا هم برای سرگرم کردن سربازان و هم برانگیختن روحیه جنگی آنها. باید حداقل در اکباتانا و کرمان مکانهای تئاتر وجود داشته باشد.

پس از حمله اسکندر به ایران ، تئاتر یونان بر ایرانیان تأثیر گذاشت.

وقایع تاریخی مانند Geomatai جادوئی که توسط داریوش کشته می شود ، تغییرات بزرگ و فصلی مانند پایان زمان زمستان و سایر مناسبت های مهم باعث شده است تا جشنواره ها ، بازی ها و جشن هایی که در نهایت می تواند علایق تئاتری جوامع باستان را به سمت یک امر بهتر تثبیت کند. هنر

در زمان ساسانیان ، حدود هزاران بازیگر ، خواننده ، موسیقیدان و عروسک کولی از هندوستان به ایران آمدند و در گوشه های مختلف امپراتوری پراکنده شدند تا هنر خود را ارائه دهند ، که بعداً یکی از پایه های محکم تئاتر ایران را تشکیل داد.

پس از حمله اعراب به ایران ، چون هیچ چیز در مورد تئاتر نمی دانستند ، آنها نمی توانند خود را به ایرانیان ارائه دهند یا آن را ممنوع کنند. بنابراین ، واسطه های مذهبی ، روحانیون ، تئاتر را با تفسیرهای شخصی خود از آیات قرآن یا روایات مشابه ممنوع می کردند. ظاهراً برای ایجاد شخصیت در یک نمایشنامه ، دخالت در خلقت خدا در نظر گرفته شده بود ، اما از آنجا که نمی توان سلیقه خلاقانه بازیگری را سرکوب کرد ، می تواند راه های دیگری برای بیان خود در طی دو یا سه قرن آینده با روشی بسته تر پیدا کند.

نفرت مردم نسبت به مافوق قلدری و خواسته هایشان مضامین نمایش هایی را که توسط کولی ها اجرا می شد ، شکل می داد.

تئاتر مذهبی (تعزیه)

در ایام محرم (یک ماه در تقویم قمری) که دوره عزاداری برای شهادت امام سوم مسلمانان شیعه بود ، برخی مراسم خاص به یادبود شهادت وی آغاز شد. بعداً آنها به شیوه ای سازمان یافته تر برگزار شدند. این تشریفات ریشه در سنت های قدیمی عزاداری سیاوش در ایران باستان داشت ، زیرا از همان مضامین و اشکال تشکیل شده بود.

نکات جالب توجه در این مجالس مذهبی ، هماهنگی و لطافت حرکات گروهی ، حالات شبیه به آنها و در بعضی مواقع رقص های آنها همراه با گروه کر ترانه های عزاداری است. دکوراسیون و لباس نیز مورد توجه کارگردانان قرار گرفت.

در دوره صفویه ، تئاتر ایران محبوب تر شد و بخشی از سرگرمی های روتین مردم بود.

در همان زمان بود که تقلید به اشکال مختلف برای سرگرمی مردم ایجاد شد. نمایشنامه ها نوشته نشده بودند. بنابراین ، مقامات دولتی نمی توانند افراد تئاتر را به خاطر آنچه گفته اند دستگیر کنند یا براساس اسناد عمل کنند. البته گاهی اوقات ، این سیاست دولت بود که به مردم اجازه دهد که از انفجارها جلوگیری کنند.

ظهور تئاتر ایران

دلقک ها به قلب مردم و همچنین پادشاهان نفوذ کردند. بنابراین دلقک های خاصی برای برخی از پادشاهان در محکمه هایشان وجود داشت. معمولاً بعد از اسلام چندین تئاتر مستقل در ایران وجود داشت: داستان پردازی ، نمایش های عروسکی ، تعزیه و نمایش های شاد.

داستانهای حماسی ، داستانهای مذهبی و سپس داستانهای حماسی - مذهبی توسط افراد قصه گویی در اماکن عمومی مانند میادین ، کافی شاپ ها یا چایخانه ها و غیره برای مردم روایت می شد که استوریتلرها اشعار ایرانی را به افراد بی سواد نیز منتقل می کردند.

مغول ها و عثمانی ها تا حد زیادی در نمایش های عروسکی ایرانی تأثیر گذار بودند ، اما بعدها برخی از مضامین قدیمی ایرانی به شکل های جدید پخش شد.

تعزیه به یکی از بهترین نمایشنامه های محبوب و محبوب ایران تبدیل شد که مراسم بزرگداشت امام حسین (ع) به همراه نمایشنامه های شور بود که در آن وقایع اولیه دوره پس از اسلام انجام می شد. کم کم ، نمایشنامه ها شروع به نگارش و ضبط شدند.

نمایشنامه های شاد با افزایش نیازهای درونی مردم برای جبران تمام لحظه های تلخ زندگی واقعی احیا می شود. بنابراین ، جامعه مورد تمسخر قرار گرفت - انتقاد.

نوازندگان کولی شروع به حل و فصل کردند. برخی از ساختمانها به طور موقت برای تئاترها مورد استفاده قرار گرفتند. بعداً آنها دائمی شدند.

نفوذ اروپا

تئاتر اروپا بر تئاتر ایران تأثیر گذاشت ، اما تقلید از آنها شروع به علاقمندی مردم به اروپا کرد. این تقلید به صورت ضعیف انجام شد. تئاتر ایران غرق تم های جدید ، لباس و غیره بود ، بنابراین ، دو طبقه مختلف از مردم به تئاترهای سنتی و به اصطلاح روشنفکر اهمیت می دادند: گروه اول در محله های فقیر از شهرها و گروه دوم در بهترین وضعیت مالی

زنانی که ممنوع الکار بازیگری در عموم بودند ، محافل خصوصی خود را داشتند که با ورود بازیگران تئاتر در قرن بیستم به صحنه آمدند.

پرداختن به تئاتر سنتی

ایران، دارای ادبیات حماسی، اخلاقی و عاشقانه است كه بیشتر در شعر شاعران نمود پیدا كرده است و هم دارای قصه‌های شفاهی كه سینه‌ به‌ سینه به ما رسیده است و همگی بدون آنكه وارداتی باشد، از فرهنگ ایرانی سر بر آورده كه همراه است با باورها و اعتقادات مردم این سرزمین كه با كمی تأمل و تعمق، به سادگی می‌توان، پی به شكل نمایشی و اجرایی آن نیز برد.

نقالی، این هنر كهن كه توسط یك نفر، هم بازگو می‌شد و هم بازی، در نوع خود بی‌بدیل است كه این نیز از همان داستان‌ها، روایت‌ها، اشعار، آیین و اساطیر دیرین ما بهره گرفته است و بعدها در بستر هنر دیگری كه تعزیه باشد، جاری می‌شود.

جالبتر آن است كه حتی هنری كه در پایتخت شكل عام‌تری می‌گیرد و فراگیر می‌شود، باز هم به تناسب و فراخور فرهنگ آن سرزمین و یا قوم، به شكلی دیگر بروز پیدا می‌كند. به طور مثال، تعزیه در همه جای ایران به یك شكل اجرا نمی‌شود. حتی در مورد نسخه‌ها نیز این مورد صادق است. برای همین است كه زمینه‌های مختلف به وجود آمد. از نظر موسیقی هم همین طور است. شكل لباس‌ها، آوازها و اجراها نیز با فرهنگ خودی ممزوج شده، آنگاه ارائه می‌گردد. این شاید یكی از دلایل پایداری این هنر گران‌سنگ در جای‌جای این سرزمین كهن باشد.