ورود عضویت

مطالب پیشنهادی از سراسر وب

✓ ارم بلاگ | در 60 ثانیه وبلاگ خودتو بساز !!

اعداد فرشته در عشق و روابط عاشقانه! ✓ورود به کانال یوتیوب

ثبت رپورتاژ آگهی در ارم بلاگ و امتیازات آن

درمان انواع بیماری ها با مصرف آب قلیایی

وبلاگ آیا میدانستید

۳ سال پیش

» آشنایی و معرفی دستگاه و آواز درموسیقی سنتی

سازهای موسیقی بومی ایرانی که در موسیقی سنتی مورد استفاده قرار می گیرند شامل سازهای زهی مانند چنگ (چنگ) ، قنون ، سنتور ، رود (عود ، باربات) ، تار ، دوتار ، سه تار ، تنبور و کمانچه می باشد. سازهای بادی مانند سورنا (زورنا) ، کارنا) ، نی و نی انبان و سازهای کوبه ای مانند تامپاک ، کوس

آلات موسیقی فارسی را می توان به طور گسترده ای به سه دسته کلاسیک ، غربی طبقه بندی کرد این موسیقی در موسیقی محلی شهر دزفول در استان خوزستان ایران نواخته می شود.

ساز موسیقی کلاسیک فارسی هنوز هم امروز مورد استفاده قرار می گیرد.

مطلب مرتبط ای فروغِ ماهِ حُسن، از روی رخشان شما

نام یکی از کاربردی ترین و شناخته شده ترین سازهای موسیقی فارسی است. تنبور (تامبور) ، یکی دیگر از سازهای موسیقی ایرانی ، از چوب توت شکل گرفته است.

قبل از اینکه در موسیقی سنتی فارسی درباره دستگاه و آواز بیاموزید ، باید درباره پیش زمینه ای که از آن بدست می آید بیاموزید. در موسیقی فارسی برخی از مجتمع ها و ساختارها با نام دستگاه وجود دارد.

طبقه بندی دستگاها به تقریباً صد سال پیش باز می گردد. در ابتدا ، تعداد دستگاها 12 بود. سپس ، نظریه پردازان 7 نفر از 12 مورد آنها را گسترده تر و مستقل تر می دانستند و آنها را "دستگا می کردند. آنها پنج گروه دیگر را که وابسته به 7 دستگاه دیگر بودند ، به عنوان زیر مجموعه ای از دستگهای اصلی دسته بندی کردند و آنها را "آواز" خواندند.

دستگاهادر موسیقی سنتی فارسی سیستمی شبیه به یونانی سیستمی تلیون Systema Teleion است ، سیستم موسیقی یونان باستان شامل

Dorian ، دوریان

Phrygian ، فریگی

Lydian ، لیدیان

Mixolydian ، میکسولییدیان

Syntonolydian ، سینتونولیدیان

Ionian (Iastian).یونی (ایستی)

در موسیقی غربی قطعه ای که توسط یک ساز یا یک ارکستر پخش می شود معمولاً با موسیقی آواز متفاوت است. با این حال ، آواز بخش اصلی موسیقی در سیستم موسیقی فارسی است. قسمت های قبلی و بعدی آواز به معرفی و خاتمه موسیقی بستگی دارد.

تاریخچه دلتا و آواز در موسیقی سنتی ایرانی

ما قبلاً به طور مفصل تاریخ موسیقی ایران را مرور کرده ایم . استاد قبل از جدایی موسیقی فارسی از موسیقی عثمانی ، استاد را مطابق مقدم توضیح می داد و آموزش می داد. مقدم _ Maqam سیستم ملودیک است که در موسیقی سنتی عربی و ترکی مورد استفاده قرار می گیرد و عمدتاً ملودیک است. کلمه "مقام" به معنی یک مکان ، مکان یا موقعیت به زبان عربی است.

آغاز جدایی موسیقی فارسی از عثمانی ها احتمالاً به دوره تیموریان باز می گردد. در سده های سیزدهم و چهاردهم میلادی ، مصادف با حکومت ایلخانیان و سلسله های تیموریان در ایران ، مفهوم مقدم در موسیقی شرقی آناتولی توسعه یافت. این موسیقی با موسیقی پخش شده در ایران و هرات (افغانستان فعلی) متفاوت بود.

به گفته رافائل جورج كیستواتر ، مورخ موسیقی اتریشی و موسیقی دان ، موسیقی دانان پارسی گام های بزرگی در جهت ایجاد تغییرات بنیادی در موسیقی خود در طول تحولات مهم موسیقی در زمان خود برداشته اند.

بدین ترتیب ، اربابان فقط نامهای دوازده مكام و شش آواز اصلی را نگه داشته و نام ها یا دسته های فارسی را به سایر مفاهیم عربی نسبت می دادند. یکی از نتایج این تحولات ظهور دستگاه موسیقی به عنوان نوع جدیدی از طبقه بندی ملودی های موسیقی فارسی بود.

واژه "دستگا" از زمان قاجار در موسیقی فارسی رایج شد. ایرانیان کلمه مقدم را "دستگاه" جایگزین کردند. به گفته محسن حجاریان ، متخصص قوم شناس ایرانی ، اولین استفاده از کلمه "دستگاه" به معنای کنونی آن به رساله های آقا بابا مخمر ، نوازنده ایرانی در دربار فتحعلی شاه قاجار بر می گردد.

اولین سند مکتوب در مورد طبقه بندی دستگها به روش فعلی آن ، بوهر آل آلهان ، کتابی است که توسط فارست الدوله شیرازی نوشته شده است. این کتاب که در سال 1904 در بمبئی منتشر شد ، فقط Gooshehs را ذکر کرده است (به معنای واقعی کلمه به معنای گوشه ای ، تحولات ملودیک است که نمایانگر پویایی های مختلف بالقوه یک دستگاه است). این کتاب نه به ساختار دستگا و نه به نت های موسیقی Gooshehs اشاره نکرده است.

در اواخر دوره قاجار ، میرزا عبدالله و آقا حسین قلی ، فرزندان علی اکبر فراهانی ، موسیقیدان برجسته و شناخته شده ایرانی ، دستگشت ها را در سریال به نام ردیف (سفارش) جمع آوری و ویرایش کردند. آنها ردیف را به نسل بعدی نوازندگان فارسی مانند اسماعیل قهرمانی ، نور علی برومند ، درویش خان و علی نقی وزیری آموزش دادند.

لازم به ذکر است که Radif ، به معنای واقعی کلمه به معنای نظم ، موسیقی فارسی ، به تنظیم چهره های ملودیک قدیمی ، آهنگ ها و موسیقی کلاسیک ایرانی به نام "Goosheh" اشاره دارد. رادیف موسیقی فارسی نقش مهمی در فرهنگ موسیقی سنتی معاصر فارسی داشته است. اهمیت آن در فرهنگ جهان به حدی بوده است که یونسکو از آن به عنوان میراث فرهنگی نامشهود یادداشت کرده است.

در بین نوازندگان ، وزیری برای اولین بار به طور رسمی با موسیقی غربی آشنا شد زیرا در آلمان و فرانسه تحصیل کرده بود. وی با توسعه نماد موسیقی غربی برای نمایش میکروترونهای رایج در موسیقی دستگا ، چندین گوشن از هر دستگاه را یادداشت کرد و اولین Radif نوشتاری را برای Dastgah خلق کرد. از آن زمان ، نوازندگان نسخه های مختلف Radif را به صورت صوتی و نوشتاری گردآوری کرده اند.

دستگاه

به گفته اکثر نظریه پردازان ، اصطلاح "دستگاه" که شامل دست + محل یا گاه است. به موقعیت دست روی گردن ابزارها اشاره دارد. با این حال ، برخی از نظریه پردازان معتقدند که ایرانیان کلمه دستگاه را از گاتا ، 17 سرود اوستایی سروده شده توسط زرتشت گرفته اند.

تعریف دستگاه و آواز در موسیقی سنتی فارسی

آواز در موسیقی سنتی ایرانی

هر دستگاه در موسیقی سنتی فارسی مجموعه ای از قطعات موسیقی به نام Goosheh (نقشمه) است. Goosheh در Maqams (موقعیت ها) مختلف شکل می گیرد و طبق یک ترتیب خاص به هم پیوسته است (آنها در مقیاس ها ، آهنگ ها و فواصل یادداشت ها هارمونیک هستند). Goosheh ، مشابه Maqam در موسیقی عربی و ترکی ، یکی از اساسی ترین عناصر هویت موسیقی فارسی است.

هر دستگاه دارای یک مادر مقام (مقام مادر) است که نام خود را از آن دستگا خاص می گیرد. به عنوان مثال ، مقدمه ماهور مادر مقدم دستغور ماهور است. همه Dastgah ها با یک Daramad (پیشگفتار) به نمایندگی از مادر مقدم دستگا شروع می شوند و Gooshehs در انتهای قطعه به مادر مقدم باز می گردند ، حتی اگر در طول قطعه بر سایر مگام ها باشند.

موسیقی غربی دارای دو مقیاس بزرگ و جزئی است ، اما موسیقی فارسی به شکلی بسیار گسترده تر و متنوع تر ، از 7 دستگا تشکیل شده است: ماهور ، شور ، ناوا ، همایون ، سها گه ، چهار محور و رستاخیز.

دستگاه در موسیقی فارسی

علاوه بر این ، در موسیقی سنتی فارسی ، دستگاه دارای پنج عنصر است از جمله:

پیشم داراماد: این یک مقدمه ریتمیک است که روحیه را تنظیم می کند.

چهار محضر: این قطعه موسیقی ریتمیک است اما بدون آواز. این به معنای واقعی کلمه به معنای چهار ضربه (چهارم) پیاپی از قطعه (Mezrab) روی یک رشته است.

آواز: این آواز یا آواز بدون ریتمی بداهه است.

تسنیف: این موسیقی ریتمیک است که همراه با آواز خواندن ، یک صدف است. این معادل فارسی Ballad است.

رنگ: آهنگ ریتمیک بسته ، آهنگ رقص.

Gooshehs of Dastgahs در مجموعه ای به نام Radif (به معنای نظم) شکل می گیرد. معمولاً دستگاه ها با Daramad (پیشگفتار) شروع می شود که آهنگساز حالت اصلی دستگاه را معرفی می کند. Gooshehs دستگاه بعدی ، معمولاً آن را به نتهای پایین ، به نام اووج (قله) منتقل می کند. Dastgahs سرانجام از طریق Gooshehs دیگر در حالت اصلی خود قرار می گیرند. این کادر به فارسی به عنوان فروود مشهور است.

بین داغگاههای مختلف روابط وجود دارد. بعضی اوقات ، بعضی از Goosheh ها در بیش از یک Dastgah وجود دارد که این امر به Pardehgardani (مدولاسیون) از یک Dastgah به دیگری اجازه می دهد. اگرچه کارشناسان بر این باورند که حداقل هفت دستگ در موسیقی فارسی وجود دارد ، اما Dastgahs را از نظر فواصل و حالت های موسیقی به چهار یا پنج گروه تقسیم می کنند و این مشترکات فواصل ، اساس رابطه بین دستگاها را تشکیل می دهند.

Avaz (آواز خواندن یا آواز) Dastgah کوچک است ، یا در عوض ، Dastgah ها اصل آوازها هستند. نظریه پردازان و آهنگسازان پارسی ، مانند علی نقی وزیری ، خاطرنشان می کنند که دستگاها از لحاظ داشتن مقیاس مستقل با آواز متفاوت هستند.

تفاوت بین دستگاه و آواز در موسیقی سنتی فارسی

یک سری اختلافات بین دستگاه و آواز به شرح زیر است:

آواز در موسیقی سنتی ایرانی معمولاً فقط یک حالت دارد. به عبارت دیگر ، همه Gooshehs در یک حالت قرار دارند و تعدیل در اجرای Avaz محدود است. در حقیقت مدولاسیون جزء اصلی آواز محسوب نمی شود. با این حال ، Dastgahs حالت های مختلفی دارد و مدولاسیون عنصر اصلی اجرای Dastgah است.

آواز در موسیقی عامیانه رایج تر است و دستگا در موسیقی رسمی متداول است.

نوشتن یک قطعه موسیقی بدون خواننده در آواز محدود و نادر است اما در اجرای Dastgah معمول است.

دامنه صوتی آواز معمولاً کمتر از یک اکتاو است در حالی که دامنه آواز Dastgahs معمولاً بیش از یک اکتاو است.

استقلال آواز از دستگاه

در طبقه بندی رایج موسیقی فارسی ، متشکل از هفت دستگا و پنج یا شش آواز ، همه آوازها به عنوان زیر مجموعه و شاخه ای از یک دستگا طبقه بندی می شوند. به عنوان مثال ، آواز افشاری شعبه ای از دستگاه شور است.

یكی از عوامل مؤثر در استقلال یك یا چند Gooshehs Dastgah كه منجر به تشکیل Avaz می شود ، وجود Gooshehe-ye Daramad (مقدمه Goosheh) برای آن آواز است.

طبقه بندی دستگاه و آواز در موسیقی سنتی ایران

بیشتر متون موجود ، Radif از موسیقی فارسی را به هفت دستگا تقسیم کرده و چندین آواز را نیز در این طبقه بندی قرار می دهد. حداقل سه نوع آواز وجود دارد که عبارتند از:

آواز دشتی ،

آواز-ابو عطا،

آواز بیات.

علاوه بر این ، برخی از نظریه پردازان انواع دیگری را در لیست های خود شامل موارد زیر قرار می دهند:

آواز شوشتری ،

آواز بیات کرد ،

آواز بیات اصفهان

با این حال ، متداول ترین طبقه بندی شامل هفت دستگا و پنج آواز است.

فورسات الدوله شیرازی مشهور به فرساد شیرازی ، اولین کسی بود که هفت کتاب درشت موسیقی فارسی را در کتاب خود بوهر آل آلهان طبقه بندی کرد ، در حالی که علی اکبر فراهانی و پسران وی پنج آواز را به عنوان زیر مجموعه طبقه بندی کردند.

تقریباً همه نظریه پردازان معاصر دستگا شور را مهمترین دستگا در موسیقی سنتی فارسی می دانند و آن را "مادر همه دستگا" می نامند. دلیل این امر به این دلیل است که چندین شعبه آوازس از دستگاه شور. علاوه بر این ، تأثیر دستگا شور حتی بر سایر دستغوزها مانند ناوا و سه گاها مشهود است.

در موسیقی کلاسیک فارسی چقدر دستگاه وجود دارد؟

انواع مختلف Dastgahs در موسیقی کلاسیک فارسی وجود دارد که در زیر می خوانید:

دستگاه همایون

این Dastgah یک دستگ بزرگ در موسیقی فارسی است و محبوبیت خاصی در بین ایرانیان دارد. همایون نوعی موسیقی با شکوه ، مجلل ، تسکین دهنده و زیبا است. این دستگا سلطنتی ، نجیب و بخشنده است ، اما مردم این کار را برای بسیاری از لالایی ها و زمزمه های معمول در مناطق مختلف ایران انجام می دهند. ملودی های این دستگا در موسیقی زورخانه ، ورزش سنتی ایران نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

آلبوم "Bidad" از محمدرضا شجریان ، ساخته پرویز مشکاتیان ، مشهورترین موسیقی است که در دستگاه همایون اجرا شده است.

دستگاه ماهور

این Dastgah یکی از بازی های Dastgah های گسترده در ایران است. دستغاه ماهور حدود 50 گوشته در ردیف های مختلف دارد و به دلیل ملودی روان آن غالباً به عنوان موسیقی جشن اجرا می شود. ساختار متناوب ماهور تا حدودی با ساختار حالت اصلی در موسیقی کلاسیک غربی مطابقت دارد. ماهور با عزت و لطف خاصی شنونده را القا می کند. ترانه سرا برای بیان شجاعت و شجاعت از این آهنگ استفاده می کند. ریتم ماهور شاد است و بیشتر در بین جوانان محبوب است.

آلبوم "مه مجلس" ساخته عبدالحسین مختات آباد و ترانه "مژگ سحر" ساخته محمدرضا شجریان بهترین نمونه ای است که در دستگاه ماهور اجرا شده است.

دستگاه

این Dastgah برای بیان گذار از غم و اندوه به یک احساس امیدوارکننده مناسب تر است. Avaz از Dastgah-Seh Gah بسیار غم انگیز و غم انگیز است. Seh Gah در بین مردم آذربایجان ایران رایج تر است ، اما فارسی زبانان آن را متفاوت از مردم آذری می خوانند. با این حال ، آهنگ های Se Gah هم به زبان های آذری و فارسی غمناک است.

شایان ذکر است که آهنگهای شاد بسیاری نیز در Dastgah-Seh Gah وجود دارد. "چهار محضر مكالف سيه گه" ساخته پرويز مشكاتيان نمونه اي است.

دستغاه چهار گه

Seh Gah و Chahar Gah به ویژه پیوند دارند. هیچ رابطه ای بین هر دو دستگا other دیگر وجود ندارد. یک نوازنده می تواند با تغییر موقعیت ، همه Gooshehs Seh Gah را در چهارمحال اجرا کند. البته چهار گوش دارای برخی از Gooshe های ویژه ای است که در Seh Gah قابل اجرا نیست.

از طرف دیگر ، مقدمات این دو دستگا بسیار متفاوت است. Chahar Gah از نظر موسیقی شناسی مهمترین Dastgah فارسی است. این دستگا نمایشی جامع از همه ویژگی ها و ویژگی های موسیقی فارسی است.

آلبوم "دستان" ساخته محمدرضا شجریان ، ساخته پرویز مشکاتیان ، بهترین نمونه از هنر موسیقی در دستگاه چهارگاه است.

دستگاه شور ست پنجگاه

نوازندگان Dastgah-e Rast Panjgah را کمتر از دیگر Dastgahs اجرا می کنند. برخی از نوازندگان معتقدند که این دستگا برای آموزش ایجاد شده است. رشت پنجگا ترکیبی از دیگر مقامی فارسی است. بنابراین ، یک نوازنده می تواند تمام احساسات دیگر دستگاها را با Dasgah-e Rast Panjgah ایجاد کند. Rast Panjgah یک آواز (آهنگ) عالی است زیرا در موسیقی سنتی ایرانی همه ویژگی ها و خصوصیات آوازهای دیگر را دارد.

محمدرضا لطیفی و محمدرضا شجریان در این دستگا آثار هنری خلق کرده اند از جمله "چشمه نوش" و "قافله سالار".

دستگا نوا

نوا یکی دیگر از دلتاها در موسیقی سنتی ایرانی است. این آهنگ با لحن ملایم و معتدل است ، نه خیلی شاد و نه خیلی غم انگیز. ایرانی ها معمولاً در پایان مهمانی نوا بازی می کردند. قطعه هنری بسیاری از استادان اجرا شده در این دستگا به یکی از ماندگارترین آثار آنها تبدیل شده است.

قطعه موسیقی "چههههههههه" ساخته محمدرضا لطفی ، "نیواوا" توسط حسین علیزاده ، "نوا و مارکاب خانی" ساخته پرویز مشکاتیان ، "دودوود" از پرویز مشکاتیان بهترین و برجسته ترین نمونه های این دستگا هستند. معمولاً نوازندگان اشعار عرفانی مانند اشعار حافظ را برای اجرای در دستگاه نوا انتخاب می کنند.

دستگاه شور

این Dastgah یکی از هفت دستگا موسیقی در موسیقی سنتی فارسی است. شورور محبوب ترین آهنگ در بین ایرانی ها است. به عنوان مادر دستغاهای ایرانی مشهور است. حتی اگر شخصی که از موسیقی خبر ندارد ، یک ترانه را زمزمه می کند ، آنچه را که می خواند ، آهنگی در داتاقور شور محسوب می شود. این دستگا دارای بسیاری از Gooshehs است.

شور آنقدر گسترده است که چهار آواز (افشاری ، ابوعطا ، بیات ترک و دشتای) به عنوان پیوست های آن دارد.

"مومیه هاستی" با اجرای محمدرضا شجریان ، محمدرضا لطفی ، عبدالنقی افشارنیا ، همایون شجریان بهترین نمونه این دستگاه است.

سازهای موسیقی سنتی ایرانی. دف - ساز سنتی موسیقی ایرانی. کمانچه - ساز سنتی موسیقی ایرانی. نای - ساز سنتی موسیقی ایرانی. دوتار - ساز سنتی موسیقی ایرانی. سنتور - ساز سنتی موسیقی ایرانی

وی را "بزرگترین استاد زنده موسیقی ایران سنتی" خوانده اند. شجریان همچنین به دلیل مهارت در خوشنویسی فارسی شناخته شده است

موسیقی معمولاً از یک تکنواز یا ساز به علاوه صدا تشکیل می شود که غالباً آوازهایی از شاعران عارف فارسی را می خواند.

یكی از سازهای اصلی موسیقی سنتی ایرانی ، نی دارای اندیس و انگشتان صورتی است ، نوازندگان را قادر می سازد جلوه های مختلفی تولید كنند ..

destination منبع